Według polskiego prawa odpowiedzialność za zgwałcenie ponosi osoba, która przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego (art. 197 par. 1 kodeksu karnego) oraz taka, która doprowadza inną osobę do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności (art. 197 par. 2 k.k.), zatem definicja ta wykracza poza stosunek waginalny lub analny. Natomiast według konwencji stambulskiej, za gwałt uznaje się każdy kontakt seksualny bez uzyskanej świadomej i dobrowolnej zgody.

Najważniejsza jest ochrona osób doświadczających przemocy i jak najszybsze uchronienie ich przed kolejnymi atakami i ich konsekwencjami. Ważna jest również świadomość instytucji i osób wspierających osoby ocalałe na temat mechanizmów przemocy ze względu na płeć, a więc umiejętność zidentyfikowania sytuacji przemocowej, w której oczywista jest rola sprawcy i krzywda osoby doświadczającej przemocy. W tych sytuacjach używanie pojęć typu “konfliktu w rodzinie”, czy “konflikt okołorozwodowy”, lub “awantura domowa” jest krzywdzące dla osoby poszkodowanej, bo rozmywa odpowiedzialność sprawcy.

W myśl polskiego prawa przestępstwo zgwałcenia jest przestępstwem ściganym z urzędu. Oznacza to, że każda osoba, która dowie się, że doszło do zgwałcenia, ma obowiązek poinformować o tym policję lub prokuraturę, a w przypadku zgwałceniu osoby nieletniej sąd opiekuńczy. Natomiast obowiązek ten określa się mianem obowiązku społecznego, ponieważ jego niewypełnienie nie pociąga za sobą konsekwencji prawnych. Obowiązek zgłaszania (ściganie z urzędu) ma na celu ochronę osób pokrzywdzonych, jednak może czasem być źródłem dylematów związanych z potencjalnym konfliktem z naczelnymi zasadami poszanowania poufności, godności i praw osób ocalałych. Może również skutkować działaniami, które nie leżą w najlepszym interesie osoby ocalałej. Każda organizacja musi zdecydować, w jaki sposób poradzi sobie z obowiązkowym zgłaszaniem przypadków tak aby działać w najlepszym interesie osoby pokrzywdzonej i jej bezpieczeństwa.

Niestety to prawda. Sytuacja, w której 15-latka może legalnie uprawiać seks, a jednocześnie ma mocno utrudniony dostęp do antykoncepcji i opieki ginekologicznej i edukacji seksualnej stwarza pole do licznych nadużyć, a także zagrożeń z zakresu zdrowia reprodukcyjnego. Dobrą praktyką będzie stworzenie przez Waszą organizację własnej polityki wspierania dziewcząt poniżej 18 roku życia w zakresie zdrowia reprodukcyjnego.

Nie jest to prawdą. Przemoc ze względu na płeć dotyczy także transkobiet, czyli kobiet, którym przy urodzeniu przypisano płeć męską, lecz czują się kobietami i żyją jak kobiety. Dodatkowo kobiety te mogą doświadczać przemocy związanej z transfobią czy dyskryminacją ze względu na tożsamość seksualną.